ท้าวกุเรปันผัดท้าวดาหา
|
|
|
๏ เมื่อนั้น
|
พระผู้ผ่านกรุงไกรไอศวรรย์
|
จึงบัญชาสั่งดะหมังนั้น
|
เร่งผายผันไปแจ้งอนุชา
|
บอกว่าเราร้อนใจดังไฟผลาญ
|
รำคาญด้วยอิเหนาหนักหนา
|
เดิมลาไปเล่นพนาวา
|
แล้วหนีไปหมันหยาเวียงชัย
|
ให้ไปหาตัวเป็นหลายครั้ง
|
แต่ผัดเพี้ยนอยู่ยังหามาไม่
|
อันใจกูนี้เสนาใน
|
จะหาให้ที่ร่วมสุริย์วงศ์
|
แต่โอรสทำความไม่งามหน้า
|
ไปรักใคร่จินตะหราลุ่มหลง
|
เหตุเพราะผู้ใหญ่นั้นเป็นมั่นคง
|
ยุยงส่งเสริมจึงเหิมใจ
|
ดูทีเหมือนจะกลัวด้วยตัวผิด
|
จึงจนจิตอยู่ยังหามาไม่
|
การวิวาห์จะต้องเลื่อนเดือนไป
|
แต่พอให้อิเหนากลับมา
|
แล้วพระองค์ทรงแต่งราชสาร
|
ผัดผ่อนอ่อนหวานเป็นหนักหนา
|
ส่งให้ดะหมังเสนา
|
เอาไปแจ้งอนุชาให้จงดี ฯ
|
ฯ ๑๒ คำ ฯ
|
๏ บัดนั้น
|
ดะหมังรับสั่งใส่เกศี
|
บังคมลามาขึ้นพาชี
|
กลับไปธานีดาหาพลัน ฯ
|
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
|
๏ ครั้นถึงจึงเข้าพระโรงชัย
|
บังคมไหว้พระผู้ผ่านไอศวรรย์
|
ทูลแถลงแจ้งความทุกสิ่งอัน
|
ถวายสารทรงธรรม์ที่ให้มา ฯ*
|
ฯ ๒ คำ ฯ
|
0 ความคิดเห็น:
Post a Comment