อิเหนา : ท้าวกุเรปันสั่งอิเหนาให้กลับไปอภิเษก (๖๖), อิเหนาบอกตัดนางบุษบา (๖๗)

ท้าวกุเรปันสั่งอิเหนาให้กลับไปอภิเษก
ช้า
๏ เมื่อนั้น	องค์ศรีปัตหราได้ฟังสาร
นั่งนึกตรึกตราอยู่ช้านาน	จึงมีพจมานตรัสไป
อิเหนาลาเราไปเล่นป่า	ยังหากลับมาบุรีไม่
จะให้ถามตัวมายังกรุงไกร	จึงจะได้กำหนดการวิวาห์
แล้วพระองค์ทรงแต่งสารศรี	ให้ยาสาเสนีไปหมันหยา
แม้นไปถึงวันใดให้เร่งมา	ถึงจะนัดผัดมาก็อย่าฟัง ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
ร่าย
๏ บัดนั้น	ยาสาคำนับรับสั่ง
บังคมลาแล้วออกมาจากวัง	โยนขึ้นหลังอาชาแล้วคลาไคล ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
๏ รีบรัดดัดดั้นอรัญวา	ลุถึงหมันหยากรุงใหญ่
ตรงไปประเสบันทันใด	บังคมไหว้ระเด่นมนตรี
ทูลว่าองค์ศรีปัตหรา	ใช้ข้ามาเฝ้าบทศรี*
ด้วยพระปิ่นดาหาธิบดี	ให้เสนอมานัดการวิวาห์
ขอเชิญพระองค์เสด็จไป	บัดนี้ภูวไนยกำหนดท่า
แม้นถึงวันใดให้ไคลคลา	แล้วถวายสาราทันที ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
อิเหนาบอกตัดนางบุษบา
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีเรืองศรี
ได้ฟังยาสาเสนี	ภูมีนิ่งนึกตรึกตรา
อันระเด่นบุษบาดาหานั้น	หรือจะงามเท่าทันจินตะหรา
เสียแรงรักได้หักหาญมา	จะทิ้งดวงยิหวาเสียฉันใด
คิดพลางทางจารึกอักษร	เป็นใจความตัดรอนแล้วส่งให้
สั่งว่าข้าถวายบังคมไป	แทบใต้บาทบงสุ์พระทรงฤทธิ์
ใช่จะขัดบัญชานั้นหาไม่	แต่จนใจได้เกินสะเทินจิต
จะคืนหลังยังนครนั้นสุดคิด	ด้วยโทษผิดติดตัวกลัวอาญา
อนึ่งท้าวดาหาจะเห็นรู้	ว่าเรามาอยู่กับจินตะหรา
น่าจะแค้นเคืองขัดอยู่อัตรา	ไหนจะให้บุษบานงเยาว์
ข้าคิดใคร่ครวญดูถ้วนถี่	ถึงไปก็เสียทีเสียเปล่าเปล่า
ยาสาจงนำเอาคำเรา	ไปกราบทูลผ่านเกล้าเหมือนวาจา
อันการที่จัดแจงไว้	อย่ามีอาลัยเลยกับข้า
แม้นใครมาขอบุษบา	จงให้ตามปรารถนาเขานั้น ฯ*
ฯ ๑๔ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	ยาสาสุดที่จะผ่อนผัน
บังคมลาภูธรจรจรัล	กลับไปกุเรปันทันที ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
๏ ครั้นถึงจึงคลานเข้าไปเฝ้า	ก้มเกล้าประณตบทศรี
ถวายสารระเด่นมนตรี	แล้วกราบทูลถ้วนที่ทุกสิ่งไป ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	องค์ท้าวกุเรปันเป็นใหญ่
ทราบสารดาลเดือดพระดนัย	จึงตรัสไปแก่อัครชายา
อะหนะอิเหนานี้ผิดนัก	ไปพะวงหลงรักจินตะหรา
ที่ร่วงวงศ์เทเวศร์ไม่เจตนา	ส่วนที่ต่ำช้าสิชอบใจ
ตัดรอนมาตามอำเภอเอง	จะยำเกรงวงศาก็หาไม่
แม้นพระอนุชารู้ไป	จะน้อยใจด้วยอัปยศนัก
จำจะคิดปิดงำไกล่เกลี่ย	อย่าให้เสียตระกูลประยูรศักดิ์
ถ้าใครรู้ความไม่งามพักตร์	สงสารหลานรักบุษบา
เห็นจะต้องงดการรำคาญจิต	พระยิ่งคิดเคืองแค้นท้าวหมันหยา
ตรัสพลางทางสั่งเสนา	เรียกดะหมังดาหาเข้ามาใน ฯ
ฯ ๑๐ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	เสนารับสั่งบังคมไหว้
ออกมายังศาลาทันใด	พาดะหมังเข้าไปฉับพลัน ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ