อิเหนา : อิเหนาเข้าห้องนางสการะวาตี (๖๓)

อิเหนาเข้าห้องนางสการะวาตี
ช้า
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีศรีใส
อยู่ด้วยจินตะหรายาใจ	ที่ในปราสาทแก้วแววฟ้า
คิดถึงนางสการะวาตี	ภูมีจะใคร่ออกไปหา
จึงมีมธุรสพจนา	ตรัสแก่วนิดาลาวัณย์
เจ้าอย่าละห้อยสร้อยเศร้า	เปลี่ยวเปล่าฤทัยโศกศัลย์
วันนี้พี่จะลาจรจรัล*	ออกไปประเสบันอากง ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
ร่าย
๏ สั่งเสร็จเข้าที่สระสนาน	สุคนธารประทิ่นกลิ่นส่ง
สอดใส่เครื่องประดับสำหรับองค์	พอเย็นย่ำค่ำลงก็จรลี ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เพลง
๏ ครั้นถึงจึงเผยม่านทอง	เข้าไปในห้องมารศรี
นั่งลงข้างองค์นางเทวี	ทำเฉยอยู่ดูทีกัลยา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	นางสการะวาตีเสนหา
บังคมแล้วเลื่อนองค์ลงมา*	กัลยาสะเทินเมินพักตร์ ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
ชาตรี
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีมีศักดิ์
จึ่งตรัสว่าโฉมยงนงลักษณ์	ช่างผินผันหันพักตร์ไม่ทักทาย
เสียแรงมาหาน้องถึงห้องใน	เพราะจงใจผูกพันมั่นหมาย
เชิญมานั่งบนที่ด้วยพี่ชาย	จะสะเทินเขินอายกันว่าไร
ตรัสพลางอุ้มนางขึ้นแท่นทอง	ค่อยประคองเชยชิดพิสมัย
ตระกองกรเลียมลอดสอดไว้	อรไทผลักพลิกหยิกตี*
อนิจจาโฉมเฉลาเยาวลักษณ์	ก่อนแต่ค้อนควักผลักมือพี่
ไม่เห็นหรือรักเจ้าเท่าชีวี	สาวน้อยถอยหนีพี่ยาไย ฯ*
ฯ ๘ คำ ฯ
ร่าย
๏ เมื่อนั้น	นางสการะวาตีศรีใส
เอียงอายอดสูภูวไนย	ปัดกรค้อนให้แล้วพาที ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ น้อยเอยน้อยจิต	พระทรงฤทธิ์ไม่โปรดเกศี
มาทำเทียมเลียมเล่นเช่นนี้	นี่หรือภูมีว่าเมตตา
แกล้งจะให้ได้ความหม่นหมอง	ขุ่นข้องรำคาญเคืองไปเบื้องหน้า
ต่ำศักดิ์รักตัวกลัวนินทา	ทั้งเป็นเชลยมาแต่เมืองไกล
โปรดเถิดขอประทานอย่าหาญหัก	เช่นนี้หาประจักษ์ว่ารักไม่
แม้นเสด็จคืนหลังยังวังใน	นั่นแหละจะเห็นใจว่าปรานี ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
โลม
๏ แสนเอยแสนคม	ลิ้นลมละเมียดเสียดสี
ธรรมเนียมที่ไหนของใครมี	อย่างนี้ว่าทำให้รำคาญ
พี่ทำโดยธรรมดาประสารัก	อนิจจาไม่ประจักษ์ว่าหักหาญ
จะพูดไปไยเล่าไม่เข้าการ	อันคนซื่อนี้นานจะเห็นใจ
ว่าพลางทางถดเข้าชิด*	อิงแอบแนบสนิทพิสมัย
เจ้าจะผลักพี่ยาเสียว่าไร*	น้อยหรือทำได้ไม่เมตตา
ก่นแต่รบเร้าเฝ้าขับ	สู้ตายจะกลับอย่าพักว่า
ถ้าแม้นจะให้พี่ไคลคลา	จงผ่อนผันหันหากันโดยดี ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
ร่าย
๏ พระเอยพระโฉมงาม	จะแกล้งให้ได้ความบัดสี
สารพัดตรัสมาทั้งนี้	เห็นดีได้เปรียบข้างภูวไนย
น้องนี้พรั่นจิตคิดเกรงกลัว	ไม่รู้ที่จะไว้ตัวกระไรได้
จะให้หย่อนผ่อนผันตามพระทัย	ก็เกรงภัยความผิดจะติดพัน
จงดำริตริดูเถิดภูมี	น้องทูลโดยดีไม่เดียดฉันท์
เป็นความสัตย์จริงทุกสิ่งอัน	ไม่ประชดประชันฉันทา ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ เจ้าเอยเจ้าพี่	ว่าไยอย่างนี้ขนิษฐา
อันความที่พี่รักกัลยา	ยิ่งกว่าดวงเนตรดวงใจ
จะถนอมเนื้อนวลสงวนน้อง	มิให้เคืองขัดอัชฌาสัย
เมื่อมิเชื่อโฉมตรูคอยดูไป	พี่มิให้เสียสัตย์ซึ่งสัญญา
ถ้าแม้นมีใครหมิ่นถิ่นแคลน	ให้เจ็บใจได้แค้นจึงค่อยว่า
ถึงมาหยารัศมีศรีโสภา	พี่ก็ได้ปรึกษาหารือ
เขาก็ยินยอมพร้อมใจ	เจ้าจะขืนขัดไปจะได้หรือ
ว่าพลางฉวยฉุดยุดยื้อ	น้องรักผลักมือพี่เสียไย ฯ*
ฯ ๘ คำ ฯ
ร่าย
๏ น่าเอยน่าสรวล	พระบัญชาว่าควรแต่ส่วนได้
ทำไมกับจะอ้างข้างนั้นไป	เมื่ออยู่ใต้บาทบงสุ์พระทรงฤทธิ์
เป็นคนวาสนาน้อยก็พลอยว่า	จะแข็งขัดวัจนาก็กลัวผิด
ปรานีน้องบ้างยั้งหยุดคิด	ใช่จะบิดเบือนไปเมื่อไรมี
ไหนไหนก็ในจะเป็นข้า	อันจะพ้นผ่านฟ้าก็ใช่ที่
มาด่วนทำอะไรไยอย่างนี้	ดังจะสิ้นเดือนปีทิวาวัน ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
โลม
๏ ทรามเอยทรามเชย	ไม่เอ็นดูบ้างเลยนางสาวสวรรค์
เมื่อความรักร้อนใจดังไฟกัลป์	จะให้กลั้นให้ทนกลใด*
เจ้าจะห้ามความอื่นไม่ขืนขัด	อันจะห้ามปฏิพัทธ์นี้ไม่ได้
ว่าพลางเชยปรางอรไท	ลูบไล้โลมน้องประคองเคียง
บันดาลอัศจรรย์หวั่นหวาด	กัมปนาทนี่นันต์สนั่นเสียง
อัสนีคะนองก้องสำเนียง	เปรี้ยงเปรี้ยงปลาบแปลบแวบวับ
เมฆหมอกตลบกลบกลุ้ม	มัวมนมืดคลุ้มชอุ่มอับ
บดบังดาวเดือนเพื่อนลับ	เป็นพยุพยับโพยมบน
โกสุมเสาวรสก็สดชื่น	ชุ่มชื้นถูกต้องละอองฝน
สองกษัตริย์เกษมศานต์บานกมล	อยู่บนแท่นทองรูจี ฯ
ฯ ๑๐ คำ ฯ โลม
ร่าย
๏ ครั้นพระสุริยารุ่งราง	ส่องสว่างจำรัสรัศมี
พระเชยโฉมโลมลาเทวี	แล้วเสด็จจากที่ห้องใน
มาหยุดยั้งอัฒจันทร์ชั้นชาลา	ดำรัสเรียกอนุชาเข้ามาใกล้
สั่งว่าเจ้าจงพาสองทรามวัย	เข้าไปไหว้จินตะหราเวลานี้
จะได้รู้จักกันไปวันหน้า	พึ่งพาฝากตัวนางโฉมศรี
สั่งเสร็จเสด็จจรลี	ภูมีเข้ายังวังใน ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ เสมอ
๏ เมื่อนั้น	สังคามาระตาอัชฌาสัย
ครั้นพระเชษฐาคลาไคล	ก็เข้าไปทูลสองกัลยา
บัดนี้มีรับสั่งให้ไปเฝ้า	โฉมยงนงเยาว์จินตะหรา
พระตรัสซ้ำสั่งน้องถึงสองครา	ให้พาจรจรัลในวันนี้ ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ทั้งสองสุดามารศรี
ได้ฟังอนุชาพาที	เทวีแค้นขัดแล้วตรัสไป
แม้นไหว้ระเด่นบุษบา	ก็ดีกว่าหาน้อยใจไม่
ควรที่จะเป็นข้าช่วงใช้	ด้วยเนื่องในสุริย์วงศ์เทวา
นี่วาสนานางแต่อย่างนี้	เป็นเพียงบุตรีท้าวหมันหยา
แม้นอยู่ยังพระนครเหมือนก่อนมา	เห็นหน้าก็จะพอเสมอกัน
ไม่เจ็บช้ำน้ำใจได้เป็นน้อย	ทีนี้คนจะพลอยเย้ยหยัน
อัปยศอดสูแก่พงศ์พันธุ์	จะดูหน้านางนั้นฉันใด
จะเล็กกว่าหรือกระไรก็ไม่แจ้ง	จนอยู่ไม่รู้แห่งที่จะไหว้
สองนางขัดแค้นแน่นฤทัย	ชลนัยน์ไหลหลั่งลงพรั่งพราย ฯ
ฯ ๑๐ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	พระพี่เลี้ยงเล้าโลมนางโฉมฉาย
อย่ากำสรดระทดระทวยกาย	จะอัปยศอดอายแก่ใครมี
อันองค์ระเด่นจินตะหรา	ก็แก่ชันษากว่าสองศรี
คราวเดียวกับระเด่นมนตรี	เทวีมินบนอบไม่ชอบกล
นึกว่าวิบากกรรมเป็นธรรมดา	เหมือนอยู่ใต้ฟ้าจำต้องฝน
แม้นไม่โอนอ่อนผ่อนปรน	ไหนจะพ้นความผิดติดพัน
พระบิดาก็เป็นเมืองขึ้นอยู่	โฉมตรูอย่ารังเกียจเดียดฉันท์
ฉวยพระโกรธาให้ฆ่าฟัน	เมื่อกระนั้นจะทำประการใด ฯ
ฯ ๘ คำ
๏ เมื่อนั้น	สองราชบุตรีศรีใส
ฟังสี่พี่เลี้ยงร่วมใจ	อรไทจึงตอบวาจา
จริงอยู่ที่ว่าข้าเห็นชอบ	ต้องระบอบขอบใจเป็นหนักหนา
เป็นข้าท่านแล้วแต่ตามเวรา	จะแข็งขัดพระบัญชาก็ใช่ที
แม้นมิคิดนิดหนึ่งด้วยบิตุราช	ถึงจะม้วยชีวาตม์ให้รู้ที่
ขัดสนจนใจด้วยข้อนี้	จำเป็นแล้วพี่จะจำไป ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ