อิเหนา : ท้าวกุเรปันให้หาอิเหนากลับเมือง (๖๑), อิเหนาผัดทุเลาไม่ยอมกลับ (๖๒)

ท้าวกุเรปันให้หาอิเหนากลับเมือง
ช้า
๏ เมื่อนั้น	พระผู้ผ่านกุเรปันเป็นใหญ่
แจ้งว่าโอรสยศไกร	ไปอยู่ในหมันหยาธานี
จึงบัญชาใช้อำมาตย์	จงเร่งแต่งราชสารศรี
ไปหาอิเหนาว่าเรานี้	ให้กลับคืนบุรีรีบมา ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
ร่าย
๏ บัดนั้น	เสนีรับสั่งใส่เกศา
ออกมาแต่งสารศรีตีตรา	แล้วขึ้นม้าควบขับไปฉับพลัน ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
อิเหนาผัดทุเลาไม่ยอมกลับ
๏ ครั้นถึงหมันหยาธานี	ลงจากพาชีขมีขมัน
ตรงไปในวังประเสบัน	บังคมคัลระเด่นมนตรี
ทูลว่าองค์ศรีปัตหรา	ให้ข้ามาถวายสารศรี
เชิญเสด็จภูธรจรลี	กลับไปบุรีกุเรปัน ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีเฉิดฉัน
ฟังข่าวผ่านร้อนดั่งเพลิงกัลป์*	ให้คิดอัดอั้นตันใจ
จำเป็นจึงรับเอาสาร	ถือไว้จะอ่านก็หาไม่
แล้วว่าเสนาจงคลาไคล	กลับไปทูลองค์พระทรงธรรม์
ขอถวายบังคมลาอยู่ก่อน	จึงจะค่อยคืนนครเขตขัณฑ์
ตรัสพลางย่างเยื้องจรจรัล	ไปปราสาทสุวรรณกัลยา ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ เสมอ
๏ บัดนั้น	เสนีพี่เลี้ยงพร้อมหน้า
เข้าทักทายเพื่อนกันที่มา	ชักชวนพูดจาไม่หยุดยั้ง
บ้างถามถึงถิ่นฐานบ้านช่อง	ลูกเมียพี่น้องอยู่ข้างหลัง
แล้วเล่าความในให้กันฟัง	ล้อมนั่งสนทนาพาที ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เจรจา
๏ บัดนั้น	เสนีที่ถือสารศรี
ครั้นแล้วก็ลาจรลี	ขึ้นพาชีรีบกลับมาฉับไว ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
๏ ครั้นถึงจึงคลานเข้าไปเฝ้า	ก้มเกล้าประนมบังคมไหว้
ทูลแถลงให้แจ้งพระฤทัย	โดยดังภูวไนยสั่งมา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	พระปิ่นภพกุเรปันนาถา
ได้แจ้งแห่งคำพระลูกยา	ผ่านฟ้าเคืองแค้นแสนทวี
ทั้งเร่าร้อนฤทัยให้รำคาญ	ด้วยจวนจะแต่งการภิเษกศรี
จึงเสด็จย่างเยื้องจรลี	เข้าปราสาทมณีทันใด ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ