อิเหนา : อิเหนาเข้าห้องนางมาหยารัศมี (๖๐)

อิเหนาเข้าห้องนางมาหยารัศมี
ร่าย
๏ ครั้นถึงประเสบันอากง	มนเทียรที่พระองค์อาศัย
เสด็จยุรยาตราคลาไคล	ตรงไปในห้องตำหนักนาง
เห็นพี่เลี้ยงกำนัลนอนหลับ	อัจกลับเทียนยามตามสว่าง
จึงดับเทียนข้างที่บรรทมพลาง	ขึ้นนั่งบนแท่นนางกัลยา
ยอกรพาดองค์นงลักษณ์	ทำเทียมน้องรักเข้ามาหา
หวังจะให้โฉมยงสงกา	ว่าสังคามาระตายาใจ
ปลุกพลางกระซิบถามพลาง	พระพี่นางตื่นอยู่หรือหลับไหล*
ไม่ผินมาหาน้องนี่ว่าไร	เคืองแค้นสิ่งใดไม่ไยดี ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	นวลนางมาหยารัศมี
แว่วเสียงกระซิบพาที	เทวีพลิกตัวมัวนิทรา
คิดว่าน้องรักร่วมฤทัย	จึงคว้าไปลูบหลังลูบหน้า
แล้วถามว่ามาไยอนุชา	เวลาดึกแล้วไม่หลับนอน ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีตอบดวงสมร
น้องนี้มีจิตคิดอาวรณ์	จะมานอนด้วยพี่ที่ห้องใน
แต่มิได้เห็นหน้ากันช้านาน	ทุกเช้าค่ำรำคาญหม่นไหม้
ตรึกถึงจึงมาด้วยอาลัย	ว่าพลางกอดไว้ไม่เคลื่อนคลาย ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	นางมาหยารัศมีโฉมฉาย
แปลกจิตผิดทำนองพระน้องชาย	ก็นึกหมายว่าระเด่นมนตรี
มืดอยู่ดูหน้าไม่ถนัด	นงลักษณ์ผลักพระหัตถ์แล้วถอยหนี
ร้องปลุกกำนัลไปทันที	เร่งไปจุดอัคคีเข้ามา ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	พี่เลี้ยงนางกำนัลถ้วนหน้า
ได้ยินเสียงสำเนียงพระธิดา	ก็ตื่นตกใจคว้าหาเทียน
บ้างหลับตาคลำขันน้ำหก	โดนกระจกคันฉ่องฉากเขียน
บ้างละเมอเพ้อคลานวนเวียน	ได้เทียนจุดไฟเข้าไปพลัน ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ ครั้นถึงจึงเห็นพระภูวไนย	ต่างตระหนกตกใจไม่มีขวัญ
บังอรอายก้มบังคมคัล	นางกำนัลลนลานคลานออกไป ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	พระโฉมยงยิ้มแย้มแจ่มใส
จึงตรัสว่าแก้วตายาใจ	จะอายเหนียมพี่ไยนะน้องรัก
สิเรียกให้จุดไฟเข้ามา	หวังจะดูพี่ยาให้ประจักษ์*
เหตุไฉนจึงไม่เงยพักตร์	นงลักษณ์ก้มหน้าเสียว่าไร
ตรัสพลางทางถดเข้าชิด	จะอายเอียงเบี่ยงบิดไปข้างไหน
พระยื้อยุดฉุดสายสืบไว้	นางปัดกรค้อนให้ไม่พาที
พี่อุตส่าห์มาหาถึงในห้อง	ควรหรือนิ่มน้องช่างเมินหนี
แต่จะทักสักคำก็ไม่มี	มารศรีเคืองแค้นด้วยข้อไร ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
ร่าย
๏ เมื่อนั้น	นางมาหยารัศมีศรีใส
ฟังคำขวยเขินสะเทินใจ	อรไทจึงตอบวาจา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ พระเอยพระโฉมยง	พระจงโปรดเกล้าเกศา
เห็นแล้วว่าทรงพระเมตตา	สู้เสด็จมาหาถึงห้องทอง
ข้าคิดประหวั่นพรั่นใจ	จินตะหรารู้ไปจะเคืองข้อง
จะมีแต่ระกำช้ำใจน้อง	ได้อายคนหม่นหมองไม่วายวัน
สู้เจียมตัวอยู่ตามประสายาก	เพราะพลัดพรากนคเรศเขตขัณฑ์
ไม่พอใจให้ผิดติดพัน	ใครนั่นจะมาปรานี
ตกมาอาศัยในเมืองท่าน	จะให้เคืองรำคาญไม่พอที่
รู้ไปถึงไหนก็ไม่ดี	ประชาชาวบุรีจะไยไพ ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
โลม
๏ สุดเอยสุดสวาท	ช่างฉลาดเจรจาไม่หาได้
จะรังเกียจเดียดฉันท์กันไย	เหมือนหนึ่งทรามวัยไม่เมตตา
พี่หรือจะให้เป็นเช่นนั้น	อย่าสำคัญแคลงจิตขนิษฐา
ถ้อยยำคำมั่นจะสัญญา	ที่ข้อนางจินตะหราวาตี
พี่มิให้ดูหมิ่นถิ่นแคลนเจ้า	โฉมเฉลาจงเชื่อคำพี่
จะเลี้ยงน้องครองรักร่วมชีวิต	ให้ประนีประนอมพร้อมใจ
ไหนไหนก็เสียเหมือนกัน*	จะลำเอียงอาธรรม์อย่าสงสัย
ว่าพลางเชยปรางอรไท	ลูบไล้โลมเล้าเคล้าคลึง ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
ร่าย
๏ พระเอยพระผ่านฟ้า	อะไรนี่ปากว่ามือถึง
เวทนามาเฝ้ารัดรึง	ทำกระนี้เหมือนหนึ่งไม่ปรานี
ซึ่งพิไรรำพันให้สัญญา	จะเชื่อพระบัญชาก็ใช่ที่
วาสนาคนยากแต่เพียงนี้	หรือจะเหมือนหนึ่งที่ปลื้มใจ
ซึ่งจะให้ประนีประนอมกัน	แม้นมิสมคิดนั้นจะทำไฉน
ที่บุณน้อยก็สำหรับจะขับไป	ตั้งแต่จะได้เดือดร้อน
ทรงดำริตริดูให้ถ้วนถี่	เชิญเสด็จจรลีกลับไปก่อน
ไหนไหนคงเป็นข้าพระภูธร	จงเมตตาผันผ่อนให้เป็นภัย ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
โลม
๏ แสนเอยแสนเฉลียว	จะบ่ายเบี่ยงเลี่ยงเลี้ยวไปถึงไหน
ความจริงทุกสิ่งไม่ใส่ไคล้	ว่าไยอย่างนั้นนะเทวี
พี่ให้สัตย์สัญญาประสาซื่อ	ควรหรือนิ่มเนื้อไม่เชื่อพี่
ยังขืนขัดอัธยาไม่ปรานี	ชักช้าพาทีพิรี้พิไร
เสียแรงมาหาเจ้าสิเฝ้าขับ	อารามรักจักกลับกระไรได้
ถึงจะหยิกจะตีก็มิไป*	จะอยู่ให้เห็นจริงของพี่ยา
ว่าพลางอุ้มนางขึ้นใส่ตัก	เชยพักตร์จุมพิตขนิษฐา
สัมผัสพวงพุ่มปทุมา	วิญญาณ์ด่าวดิ้นแยยัน
เอนแอบแนบองค์บังอร	ตระกองกรกอดประทับรับขวัญ
เกลียวกลมสมสนิทติดพัน	อยู่บนแท่นสุวรรณพรรณราย
อัศจรรย์บันดาลเป็นฝอยฝน	ดวงอุบลชื่นแช่มแย้มขยาย
ที่ห่อหุ้มกลีบกล้ำก็จำคลาย	คลี่ระบายบานแบ่งรับแสงจันทร์
ภุมรินบินร้องเร่ร่อน	แทรกไซ้เกสรโกสุมสวรรค์
สองสมสอดคล้องทำนองกัน	เกษมสันต์หรรษาในราตรี ฯ
ฯ ๑๖ คำ ฯ กล่อม
ช้า
๏ เมื่อนั้น	นวลนางมาหยารัศมี
ร่วมภิรมย์สมสวาทเปรมปรีดิ์	ด้วยระเด่นมนตรีสุริย์วงศ์
แรกรู้รสรักประจักษ์ใจ	แสนสนิทพิสมัยใหลหลง
มอบเมียงเคียงข้างไม่ห่างองค์	โฉมยงแย้มพรายชายชวน
พระจุมพิตชิดเชยสัมผัสต้อง	นางปัดป้องผลักพลิกแล้วหยิกข่วน
หักนิ้วพระหัตถ์ห้ามงามกระบวน	เริงระริกซิกสรวลสำราญใจ ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ ตระ