อิเหนา : อิเหนาเข้าไปอยู่กับนางจินตะหรา (๕๘)

อิเหนาเข้าไปอยู่กับนางจินตะหรา
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีเฉิดฉัน
ฟังกระแสรับสั่งพระทรงธรรม์	เกษมสันต์สมถวิลยินดี
จึงชำระสระสรงทรงเครื่อง*	รุ่งเรืองจำรัสรัศมี
กุมกริชกรายกรจรลี*	ไปปราสาทมณีกัลยา ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เพลง
๏ ครั้นถึงจึงขึ้นบนแท่นทอง	นั่งแอบแนบน้องเสนหา
พี่เลี้ยงสาวศรีมีอัชฌา	สังกัดกันวันทาแล้วออกไป
พระเชยชื่นรื่นเริงบันเทิงจิต	แย้มสรวลชวนชิดพิสมัย
คลึงเคล้าเฝ้าชมภิรมย์ใจ	มิได้คลาดคลาสักนาที ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นจินตะหรามารศรี
ร่วมภิรมย์สมสวาทเปรมปรีดิ์	ด้วยระเด่นมนตรีพี่ยา
หมอบเมียงเคียงองค์พระทรงเดช	ชำเลืองเนตรรับเนตรพระเชษฐา
ชลีกรงอนงามกิริยา	จำนรรจาแย้มยิ้มพริ้มเพรา
พระจุมพิตชิดเชยปรางทอง	พลางประคองเล้าโลมโฉมเฉลา
กัลยาหยิกตีที่พระเพลา	หยอกเย้าแย้มสรวลชวนสำราญ
เพลิดเพลินจำเริญใจให้หลง	ต่างจำนงจงรักสมัครสมาน
อิงแอบแนบข้างพลางอยู่งาน	เยาวมาลย์บำเรอทุกเวลา ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	พระโฉมยงทรงโสมนัสสา*
แย้มสรวลชวนตรัสจำนรรจา	ด้วยระเด่นจินตะหราวาตี*
นี่แน่ที่จะเล่าให้เจ้าฟัง	ถึงความหลังครั้งมาแต่กรุงศรี
เมื่อเดินทางกลางป่าพนาลี	ถึงภูผาปะราปีบรรพต
พบพวกระตูได้สู้กัน	พี่ห้ำหั่นชีวิตปลิดปลด
สองระตูง้องอนหย่อนยศ	ยอมให้โอรสแลธิดา
ขอขึ้นเป็นเมืองออกพี่	เข้าฝากบุตรีนั้นหนักหนา
พี่ตั้งจิตคิดไว้แต่ได้มา	หวังว่าจะให้เป็นน้อยน้อง
ยังมิได้ถูกต้องสองนาง	เกรงเจ้าจะระคางหมางหมอง
เพราะมิได้สมสู่เป็นคู่ครอง	ซึ่งให้สองนางอยู่นอกบุรี ฯ
ฯ ๑๐ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นจินตะหรามารศรี
ฟังพระเชษฐาพาที	นางชลีกรสนองพระวาจา
พระอย่ากินแหนงแคลงใจ	น้องมิได้เคียดขึ้งหึงสา
สงสารสาวสวรรค์กัลยา	เร่งให้ไปรับมายังธานี
นางไกลบิตุเรศมารดร	พลัดพรากจากนครกรุงศรี
เห็นแต่พระผ่านเกล้าเท่านี้	ควรหรือภูมีมาทิ้งไว้ ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ