อิเหนา : ท้าวหมันหยาบอกกล่าวแก่ตำมะหงงกับพี่เลี้ยงอิเหนา (๕๗)

ท้าวหมันหยาบอกกล่าวแก่ตำมะหงงกับพี่เลี้ยงอิเหนา
๏ ครั้นถึงพระโรงรัตน์ชัชวาล	ค่อยคลานเข้ามาหน้าที่นั่ง
คิดแก้ตัวพลางทางคอยฟัง	จะรับสั่งว่าขานประการใด ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระตูผู้ผ่านกรุงใหญ่
จึงตรัสเรียกตำมะหงงเสนาใน	กับพี่เลี้ยงมาใกล้แล้วพาที
คืนนี้อิเหนาขึ้นลอบหา	อะหนะจินตะหรามารศรี
ตัวเราผู้เป็นผู้ใหญ่นี้	มิรู้ที่จะผ่อนผันฉันใด
จึงบอกเล่าเจ้าไว้เป็นพยาน	พระภูบาลไม่ทราบจะสงสัย
ว่าเรารู้เห็นเป็นใจ	ยกบุตรีให้แก่นัดดา ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	ตำมะหงงนบนิ้วเหนือเกศา
กับพี่เลี้ยงทั้งสี่มีอัชฌา	ก้มหน้าลงยิ้มพริ้มไป
เข้าใจในทีพระภูธร	จึงกราบทูลผันผ่อนแก้ไข
พระนัดดามาจากกรุงไกร	เพราะกำลังรักใคร่พระธิดา
ก็ย่อมรู้อยู่สิ้นด้วยกัน	ทั้งชาวกุเรปันแลหมันหยา
ถึงสองกษัตริย์ทราบกิจจา	ก็เห็นว่าจะไม่เป็นไรนัก
ขอพระองค์จงโปรดเกศี	พระนัดดาธิบดีมีศักดิ์
ให้สมหวังดังจำนงที่จงรัก	ด้วยพักตร์หักมาถึงเพียงนี้ ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	องค์ท้าวหมันหยาเรืองศรี
จึงตอบคำตำมะหงงเสนี	เรานี้มิรู้ที่จะคิด
จะหวงแหนธิดาก็หาไม่	ครั้นจะออกปากให้ก็กลัวผิด
เห็นความทั้งนี้จะมิมิด	สองพระองค์ทรงฤทธิ์คงจะรู้
ครั้นจะมิให้ก็ใช่ที่	ก็ปรานีนัดดาหนักหนาอยู่
เป็นความสนใจจริงจะนิ่งดู	เราบอกไว้ให้รู้เป็นพยาน ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	ตำมะหงงได้ฟังพระบรรหาร
ก้มเกล้าประณตบทมาลย์	กราบกรานแล้วพากันออกมา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
๏ ครั้นถึงจึงถวายบังคมคัล	พระผู้วงศ์เทวัญอสัญหยา
ทูลความตามมีพระบัญชา	ให้ทราบบาทาทุกสิ่งอัน ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เจรจา