อิเหนา : พี่เลี้ยงนางจินตะหราทูลท้าวหมันหยา (๕๖)

พี่เลี้ยงนางจินตะหราทูลท้าวหมันหยา
๏ จึงนบนิ้วประนมบังคมทูล	นเรนทร์สูรสองกษัตริย์นาถา
บัดนี้องค์อิเหนานัดดา	เสด็จมาปราสาทพระบุตรี ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระตูผู้ผ่านกรุงศรี*
ทั้งองค์อัครราชเทวี	ได้ทราบคดีก็จนใจ
นิ่งนึกตรึกตราดูตากัน	พระทรงธรรมไม่ตรัสเป็นไฉน
ต่างเสด็จลีลาคลาไคล	เข้าในห้องทองที่ไสยา ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	พระทรงโฉมประโลมเสนหา
เชยชมสมสวาทวนิดา	จนเวลาจวนรุ่งรวีวรรณ
ไก่ขันกระชั้นเสียงก้อง	พระสวมสอดกอดน้องแล้วรับขวัญ
พิศพักตร์วนิดายิ่งจาบัลย์	ทรงธรรม์สะท้อนถอนใจ ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
ร่าย
๏ น้องเอยน้องแก้ว*	ใกล้รุ่งขึ้นแล้วจะทำไฉน
สุดที่พี่ยาจะจากไป	ความรักหนักใจแสนทวี
จะใคร่อยู่สู่สมทรามสงวน	ถนอมนวลให้อิ่มใจพี่
จะคิดอ่านผ่อนผันฉันใดดี	ภูมีระทดระทวยองค์ ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นจินตะหรานวลหง
ให้อาศัยที่จะไกลพระโฉมยง	กราบก้มพักตร์ลงแล้วถอนใจ
พลางทูลภูวเรศเชษฐา	จะทำออกนอกหน้ากระไรได้
น้องนี้มิใคร่ให้จากไป	แต่เห็นไม่งามใจจงทรงคิด
แต่เพียงนี้ก็ละเมิดอยู่หนักหนา	พระบิตุเรศมารดาจะเคืองจิต
เชิญเสด็จก่อนเถิดพระทรงฤทธิ์	ค่อยคิดต่อไปเป็นไรมี ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีเรืองศรี
ได้ฟังจินตะหราพาที	ภูมีค่อยคลายวิญญาณ์
พระลูบหลังสั่งความทรามสงวน	อย่ารัญจวนเศร้าสร้อยละห้อยหา
แต่พลบค่ำวันนี้ที่จะมา	คอยท่าพี่เถิดนะดวงใจ
สั่งเสร็จเสด็จยุรยาตร	แสนสวาทมิใคร่จะไปได้
เหลียวหลังดูนางพลางถอนใจ	พระฝืนพักตร์หักพระทัยไคลคลา ฯ*
ฯ ๖ คำ ฯ เพลง
๏ ครั้นถึงประเสบันอากง	ก็สระสรงทรงอุหรับจับมังสา
สุคนธารประปรายละลายทา	กลบรอยนขานารี
กิดาหยันหมอบกรานอยู่งานพัด	พระทรงเครื่องเรืองรัตน์จำรัสศรี
จับชายกรายกรจรลี	ออกมานั่งยังที่แท่นสุวรรณ ฯ*
ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ
๏ บัดนั้น	ประสันตาลิ้นลมคมสัน
ยิ้มพลางทางว่าแก่เพื่อนกัน	คืนนี้อัศจรรย์ประหลาดใจ
แต่พลบค่ำย่ำฆ้องจนตีสิบเอ็ด	ใครยังรู้ว่าเสด็จไปข้างไหน
ดูดู๋ช่างไม่ระวังระไว	ให้พระไปแต่ลำพังไม่บังควร
จนผิวเผือดวิปริตผิดแต่ก่อน*	ทั้งพระกรก็ยับย่อยเป็นรอยข่วน
กลับมาเมื่อสว่างเห็นครางครวญ	จะประชวรฉันใดก็ไม่รู้*
เห็นทีจะถูกปีศาจ	รังแกร้ายกาจทายาดอยู่
พลางหยิบเบี้ยบนขึ้นถือชู	เทวดาเอ็นดูได้ปรานี
จะถวายสิ่งของที่ต้องใจ	เป็ดไก่แกล้มเหล้าข้าวบุหรี่
ขอให้พระไปดีมาดี	ทุกทุกราตรีอย่าเว้นวาย
ให้เสด็จแต่วันอย่าทันค่ำ	คลึงเคล้าเฝ้าประจำอยู่จนสาย
จะแต่งเครื่องสังเวยให้มากมาย	ถ้าจะกินถวายเทวัญ
ว่าพลางทางแกว่งเบี้ยบน*	ทำตามเล่ห์กลคนขยัน
พวกเสนีพี่เลี้ยงทั้งนั้น	หัวร่อขึ้นพร้อมกันทันที ฯ
ฯ ๑๔ คำ ฯ เจรจา
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีเรืองศรี
ตรัสว่าน่าชังเช่นนี้	ไม่พอที่จะเอามาเจรจา
งดปากอยู่ไม่ได้น่าใคร่ถอง	ถึงถูกต้องผีสางก็ช่างข้า
ยิ้มพลางทางเสด็จลีลา	เข้าห้องไสยาบรรทมใน ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ
๏ เมื่อนั้น	ระตูหมันหยาเป็นใหญ่
ครั้นรุ่งแจ้งแสงสุริโยทัย	ภูวไนยสระสรงวารี
ลูบไล้สุคนธาอ่าองค์	บรรจงทรงเครื่องเรืองศรี
พระกรกุมกริชฤทธี	จรลีมายังพระโรงคัล ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ
๏ ลดองค์ลงเหนือแท่นที่นั่ง	จึงดำรัสตรัสสั่งกิดาหยัน
จงไปหาตำมะหงงกุเรปัน	กับสี่พี่เลี้ยงนั้นเข้ามา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	กิดาหยันรับสั่งใส่เกศา
ก้มเกล้าถวายบังคมลา	รีบมาประเสบันมันใด ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
๏ ครั้นถึงจึงแถลงแจ้งคดี	แก่ตำมะหงงเสนีผู้ใหญ่
กับสี่พี่เลี้ยงภูวไนย	รับสั่งให้ไปเฝ้าบัดนี้ ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	ตำมะหงงได้ฟังถ้วนถี่
ก็นึกเดาเข้าใจในที	ชะรอยเหตุคืนนี้เป็นมั่นคง
แล้วชวนสี่พี่เลี้ยงพระโฉมงาม	มาไปเฝ้าฟังความตามประสงค์
ออกจากประเสบันอากง	เดินตรงเข้าไปในวัง ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด