อิเหนา : นางมาหยารัศมีนางสะการะวาตีขึ้นเฝ้าอิเหนา (๔๗)

นางมาหยารัศมีนางสะการะวาตีขึ้นเฝ้าอิเหนา
๏ เมื่อนั้น	สองราชบุตรีศรีใส
สุดคิดที่จะบิดเบือนไป	อรไทก้มหน้าไม่พาที
พี่เลี้ยงโลมเล้าเฝ้าวอนว่า	จึ่งลีลาออกไปจากในที่
มาสระสรงคงคาวารี	ขัดสีพระกายกรายกรีดนิ้ว ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
ชมตลาด
๏ ลูบไล้สุคนธ์ปนทอง	ผัดพักตร์นวลละอองผ่องผิว
ทรงน้ำมันกันไรไปล่ปลิว	วาดคิ้ววงค้อมพร้อมเพราคม
พี่นางนุ่งเข้มขาบเขียวตอง	ห่มตาดทองปักปีกแมงทับถม
พระน้องนุ่งยกแย่งเทพประนม	ทรงห่มริ้วทองรอบซับ
สร้อยนวมสวมใส่พระอังสา	ตาบจินดาดวงมณีสีสลับ
สะอิ้งสายสังวาลบานพับ	ทองกรแก้วแวววับประดับเพชร
ธำมรงค์เรือนรูปนาคี	ทรงมงกุฎพระบุตรีตรัสเตร็ด
สะพังพวงควงหันกัลเม็ด	แล้วเสด็จย่างเยื้องจรจรัล ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
ร่าย
๏ ลงจากที่ประทับพลับพลา	พร้อมกำนัลกัลยาสาวสวรรค์
ต่างเชิญเครื่องอานพานสุวรรณ	กั้นกลดคันสั้นเสด็จไป ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เพลง
๏ ครั้นมาใกล้พลับพลาปันหยี	สองศรีหยุดอยู่ไม่ไปได้
ให้ประหวั่นครั่นคร้ามขามใจ	หฤทัยระทึกไปมา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	พระพี่เลี้ยงทั้งสองเสนหา
จึ่งปลอบสองราชธิดา	แม่อย่าประหวั่นพรั่นใจ
จะสะเทินเหินห่างอยู่อย่างนี้	พระภูมีจะดำริติได้
อุยหน่ามาตีเอาพี่ไย	ว่าพลางผลักไสให้จรลี ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ทั้งสองสุดามารศรี
ผูกคิ้วนิ่วหน้าไม่พาที	เทวีจำใจจรจรัล
องค์อ่อนระทวยขวยเขิน	ทั้งสะเทินทั้งอายค่อยผายผัน*
ถึงพลับพลาหน้าที่นั่งทรงธรรม์	ก็ทรุดองค์อภิวันท์อัญชลี ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	พระโฉมยงองค์มิสาระปันหยี
เห็นโฉมสองราชบุตรี	ภูมีนึกในไปมา
อันนางซึ่งนั่งข้างหลังนั้น	ผิวพรรณผุดผ่องดังเลขา
จะเป็นพี่สังคามาระตา	นรลักษณ์พักตราก็คล้ายกัน*
ดูพลางเพลินจิตพิศวง	ด้วยรูปทรงทั้งสองสาวสวรรค์
จึงยิ้มเยื้อนปราศรัยไปพลัน	เชิญมาบนสุวรรณพลับพลาชัย ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	สองราชบุตรีศรีใส
ฟังรสพจนารถภูวไนย	ยิ่งสะเทินเขินฤทัยบังอร
ต่างองค์ต่างอายไม่ผายผัน	พลางผลักไสฉันให้ไปก่อน
ต่อตรัสเรียกหลายคำจึงจำจร	ขึ้นไปชลีกรแล้วก้มพักตร์ ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	องค์มิสาระปันหยีมีศักดิ์
เห็นสองทรามวัยวิไลลักษณ์	บังคมก้มพักตร์ไม่พาที
พระจึงตรัสโลมเล้าเอาใจ	ปราศรัยสองสุดามารศรี
เจ้าเคยแต่อยู่ในบุรี	ไม่เหมือนที่แว่นแคว้นแดนดง
จะได้ชมถ้ำธารสำราญใจ	ทั้งมิ่งไม้หมู่นกวิหคหงส์
พลางเรียกอนุชาโฉมยง	เจ้าจงยกพานสลามา
เอาไปสู่ที่นางทั้งสองศรี	ให้เสวยตามมีของชาวป่า
แล้วตรัสสั่งพี่เลี้ยงกัลยา	จงพาสองระเด่นไปเล่นธาร ฯ*
ฯ ๘ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ทั้งสองอนงค์ยอดสงสาร
จึงถวายบังคมก้มกราน	เยาวมาลย์ก็กลับไปพลับพลา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
ช้า
๏ เมื่อนั้น	พระโฉมยงวงศ์อสัญแดหวา
แลตามทรามวัยจนลับตา	เสนหาพูนเพิ่มพันทวี*
คิดจะใคร่ภิรมย์สมสวาท	ด้วยสองราชธิดามารศรี
กลัวเกลือกจินตะหราวาตี	จะว่ามีชู้เมียสิเสียการ
จำเป็นจะเงือดงดสะกดใจ	อุตส่าห์อดส้มไว้กินหวาน
อย่าให้เคืองขุ่นข้องหมองพ้องพาน	แต่คิดอ่านครวญใครไปมา ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
ร่าย
๏ ครั้นราตรีเข้าที่ไสยาสน์	ถวิลถึงนุชนาฏขนิษฐา
จึงตรัสเรียกสังคามาระตา	เข้ามาบรรทมชมชิด ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
ชมโฉม
๏ พิศดูรูปทรงส่งศรี	เหมือนมาหยารัศมีไม่เพี้ยนผิด
พระเชยปรางพลางอุ้มขึ้นจุมพิต	ฤทัยคิดสำคัญว่ากัลยา
เอวองค์อรชรอ้อนแอ้น	เหมือนแม้นที่นางเป็นหนักหนา
พิศทรงขนงเนตรอนุชา	ละม้ายเหมือนนัยนานางเทวี
ชมพลางพิศวงหลงโลม	นึกว่าโฉมมาหยารัศมี
สัพยอกแย้มสรวลชวนพาที	จนเข้าที่บรรทมหลับไป ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ ตระ
๏ ดาวเดือนเลื่อนลับเมฆา	สุริยาแย้มเยี่ยมเหลี่ยมไศล
พระตื่นจากที่บรรทมใน	ลีลาคลาไคลไปสรงชล
สำอางองค์ทรงเครื่องสรรพเสร็จ	แล้วเสด็จไปทรงม้าต้น
พรั่งพร้อมเสนาสามนต์	ให้ยกพลโยธาพลากร ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด