อิเหนายกพลไปจากเขาปะราปี
|
|
|
๏ เมื่อนั้น
|
ปันหยียิ้มพลางทางว่า
|
อันการพูดแก้จนพ้นปัญญา
|
ช่างแบกหน้าว่าได้ไม่อายใจ
|
ถ้อยคำสำนวนเหมือนบ้าหลัง
|
ใครเห็นชอบด้วยมั่งหรือหาไม่
|
ดีแต่เสียดแซมแนมใน
|
คนอะไรเช่นนี้ก็ยังมี
|
ตรัสพลางทางดูทินกร
|
เห็นแดดบ่ายคลายร้อนรังสี
|
จึ่งให้พักตร์พี่เลี้ยงไปเป็นที
|
เร่งตรวจเตรียมเสนีจัตุรงค์
|
สั่งเสร็จเสด็จจากแท่นทอง
|
เข้าห้องชำระสระสรง
|
แต่งอย่างปันจุเหร็จชาวดง
|
แล้วมาทรงมหาพิชัยรถ
|
ระเด่นสังคามาระตา
|
ขี่อาชาเครื่องกุดั่นกั้นกลด
|
ทั้งสองบุตรีมียศ
|
ทรงรถประเทียบเรียบเรียง
|
ช้างเครื่องตามท้ายรายมา
|
โยธาโห่ลั่นสนั่นเสียง
|
สองข้างรัถาม้าพี่เลี้ยง
|
เดินเคียงขับแข่งแซงไป ฯ
|
ฯ ๑๒ คำ ฯ เชิด
|
๏ ถึงที่แห่งหนึ่งเกษมสุข
|
แสนสนุกธารท่าชลาไหล
|
พระสั่งให้หยุดยั้งตั้งทัพชัย
|
ที่ร่มไม้ใกล้เนินคิรี
|
หวังจะให้สองนางค่อยสร่างโศก
|
ซึ่งวิโยควงศามารศรี
|
ทั้งเอาแรงรี้พลมนตรี
|
ให้คลายคลี่ล้าเลื่อยเหนื่อยมา ฯ
|
ฯ ๔ คำ ฯ เจรจา
|
0 ความคิดเห็น:
Post a Comment