อิเหนา : ท้าวดาหาขอตุนาหงันนางวิยะดาให้สียะตรา (๒๘)

ท้าวดาหาขอตุนาหงันนางวิยะดาให้สียะตรา
๏ เมื่อนั้น	พระผู้ผ่านกุเรปันนาถา
จึงมีพระราชบัญชา	ปราศรัยเสนาทั้งสามคน
ซึ่งมาท่าทางทุรัศสถาน	เทศกาลเป็นหน้าฟ้าฝน
กันดารโดยมรคาอารญ	ไพร่พลยังพร้อมมูลกัน
อันพระอนุชาทั้งสามองค์	ยังดำรงไอสูรย์เกษมสันต์
อยู่เย็นเป็นสุขทุกนิรันดร์	หรือโรคันอันตรายสิ่งใด ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	สามเสนาทูลสนองไข
เดชะพระเดชปกเกศไป	มรคามาได้สะดวกดาย
อันสามสมเด็จพระอนุชา	กับพระญาติวงศาทั้งหลาย
มิได้มีภยันอันตราย	กราบถวายบังคมด้วยภักดี ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	พระปิ่นกุเรปันกรุงศรี
จึงผันพักตรามาพาที*	กับประไหมสุหรีนงเยาว์
อันระเด่นบุษบาดาหานั้น	ได้ไปตุนาหงันให้อิเหนา
บัดนี้วิยะดาลูกเรา	ฝ่ายเขามาขอให้สียะตรา*
ถ้อยทีมีใจจำนง	มิให้เสียสุริย์วงศ์อสัญหยา
จะโอนอ่อนผ่อนตามอนุชา	กัลยาจะเห็นประการใด ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	องค์ประไหมสุหรีศรีใส
เคารพอภิวันท์แล้วทูลไป	ตามแต่ภูวไนยจะโปรดปราน
มิใช่ว่าอื่นไกลหาไหนมา	สียะตราหนึ่งหรือก็เป็นหลาน
น้องมิได้แข็งขัดทัดทาน	ให้เคืองบทมาลย์พระผ่านฟ้า ฯ*
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	พระผ่านภพกุเรปันหรรษา
จึงดำรัสตรัสสั่งเสนา	จงบอกแก่อนุชาทั้งสามเมือง
ว่าเราอำนวยอวยชัย	ทุกข์โศกโรคภัยจงปลดเปลื้อง
อย่ารู้มีอันตรายระคายเคือง	ให้รุ่งเรืองเดชากฤษฎาการ
ซึ่งพระอนุชาดาหานั้น	ให้มาตุนาหงันว่าขาน
ก็ชอบตามระบอบโบราณ	มิให้เสียวงศ์วานเทวา
ครั้นเสร็จเสด็จยุรยาตร	จากอาสน์สุวรรณเลขา
ชวนประไหมสุหรีลีลา	ไปปราสาทวิยะดานารี ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	เสนาทั้งสามกรุงศรี
ครั้นเสด็จขึ้นแล้วก็จรลี	ออกไปจากที่พระโรงคัล
ต่างคนต่างขึ้นอาชา	รีบเร่งโยธาผายผัน
มาจากกรุงไกรกุเรปัน	แยกกันไปยังพารา ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เชิด
ช้า
๏ เมื่อนั้น	พระโฉมยงวงศ์อสัญแดหวา
แต่จากเยาวมาลย์ช้านานมา	ไม่วายถวิลหาอาลัย
ยามเข้าไสยาในราตรี	ยิ่งทวีทุกข์ทนหม่นไหม้
บรรทมเชยชมแต่สไบ	แทนองค์อรไททุกเวลา
โอ้ว่ายาหยีของพี่เอ๋ย	เมื่อไรเลยจะได้เห็นหน้า
ยังมิทันสู่สมภิรมยา	เวราสิ่งใดให้ไกลกัน
แม้ช้าอีกสักห้าราตรี	เห็นทีจะได้ดังใฝ่ฝัน
พระรำลึกตรึกตราจาบัลย์	แสนวิโยคโศกศัลย์ไม่เคลื่อนคลาย ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
ร่าย
๏ ซึ่งทรงกำศรดสลดรัก*	อุตส่าห์หักฤทัยเสียให้หาย
แสร้งทำสุขเกษมเปรมปราย	มิให้คนทั้งหลายสงกา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ ครั้งรุ่งรางสร่างแสงสุริยง	พระแต่งองค์ทรงเครื่องโอ่อ่า
เสด็จทรงมโมมัยไคลคลา	ขึ้นเฝ้าพระบิดาด้วยพลัน ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เสมอ
๏ ครั้นถึงลงจากอัสดร	บทจรย่างเยื้องผายผัน
เข้าไปถวายอภิวันท์	พระผู้ผ่านไอศวรรย์เวียงชัย ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ