อิเหนา : อิเหนารบฆ่าระตูบุศสิหนาตาย (๔๐)

อิเหนารบฆ่าระตูบุศสิหนาตาย
๏ เมื่อนั้น	ปันหยีไม่พรั่นหวั่นไหว
กะระตะอาชาชิงชัย	เลี้ยวไล่ตลบทบทวน
เปลี่ยนท่าผ่าหมากเป็นนาคเกี่ยว	ล่อเลี้ยวพัลวันหันหวน
ต่างคล่องว่องไวในกระบวน	ประปรายปลายทวนแทงกัน ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ พระยาเดิน
๏ เมื่อนั้น	ท้าวบุศสิหนาแข็งขัน
ขับม้าไล่กระชิดติดพัน	ป้องปัดผัดผันอาวุธ
วงเวียนเข้าออกเป็นปลอกช้าง	กัณฐัศว์สะบัดอย่างไม่ยั้งหยุด
จู่โจมโถมแทงแย้งยุทธ์	ด้วยกำลังฤทธิรุทรราวี ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เชิดฉิ่ง
๏ เมื่อนั้น	จึงองค์มิสาระปันหยี
เห็นระตูโรมรุกคลุกคลี	พระแกล้งหนีทีทำเป็นย่อท้อ
เยื้องไหล่ให้หลังรั้งรอรบ	ชักสินธพหลบหลีกเลี้ยวล่อ
เวียนวงเป็นหงส์สองคอ	กลับกลอกหลอกล่อกันไปมา ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เห็นข้าศึกเสียเชิงละเลิงไล่	พระขับใหญ่เลี้ยวลัดสกัดหน้า
โถมแทงถูกอกตกอาชา*	สิ้นชีวาวินาศขาดใจ ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ โอด
๏ พวกทหารปันหยีก็โห่ร้อง	กึกก้องนี่นันต์หวั่นไหว
ตะลุมบอนบุกบั่นฟันเข้าไป	ลุยไล่พิฆาตไพรี ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	พลระตูแตกกระจายพ่ายหนี
บ้างวิ่งวางตรงเข้าพงพี	บ้างลงว่ายนทีแทบตาย
บ้างขึ้นเขาข้ามเนินเดินสะดุด	เครื่องอานอาวุธก็ตกหาย
ผ้าผ่อนทิ้งเสียออกเรี่ยราย	บ่าววิ่งเกินนายไม่รอรั้ง
ที่ขี้ขลาดออกได้ไปคนเดียว	เสียงโห่เกรียวเกรียวไม่เหลียวหลัง
จวนตัวกลัวตายเต็มกำลัง	สิ้นสติลงนั่งภาวนา
บ้างถูกปืนป่วยอยู่สู้คลาน	ลนลานลำบากลากขา
ซุกซนด้นดั้นอรัญวา	ต่างตื่นตกประหม่าไม่สมประดี ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	พวกพหลพลขันธ์ปันหยี
ไล่ตามติดพันทันไพรี	ทุบตีแทงตายก่ายกอง
จับนางได้เป็นไม่เข่นฆ่า	รีบเอาผ้าเสื้อแสงสิ่งของ
ฉวยได้ดาบคร่ำประคำทอง	แล้วทุบถองผูกรัดมัดมือมา
เห็นทวนทองสัปทนที่ทิ้งไว้	บ่าวไพร่ไล่ชิงกันฉาวฉ่า
ลางคนสาละวนวิ่งจับม้า	เฮฮาโห่สนั่นพนาลัย ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ เจรจา
๏ เมื่อนั้น	องค์มิสาระปันหยีศรีใส
ครั้นชนะไพรีมีชัย	ก็กลับไปที่ประทับพลับพลา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ เชิด
๏ บัดนั้น	โยธีท้าวบุศสิหนา
ซึ่งเหลือตายด้นดั้นอรัญวา	พากันขึ้นมาบนบรรพต
เห็นสองกษัตริย์เสด็จนั่ง	ยับยั้งพูดจากับดาบส
จึงเข้าไปเฝ้าองค์พระทรงยศ	กราบบาทบงกชแล้วโศกี ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ โอด
๏ เมื่อนั้น	สองกษัตริย์สุริย์วงศ์เรืองศรี
หลากใจไหวหวั่นพันทวี	จึงกล่าววาทีถามไป
อ้ายเหล่านี้เป็นไฉนอย่างไรอยู่	ทำไมมาหากูแล้วร้องไห้
มีเหตุเภทพาลประการใด	จงบอกไปให้แจ้งกิจจา ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ