อิเหนา : อิเหนาเห็นนางจินตะหรา (๑๕)

อิเหนาเห็นนางจินตะหรา
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีเรืองศรี
จึงถวายอภิวันท์อัญชลี	องค์ประไหมสุหรีศรีโสภา
แล้วทำทีมิให้ใครสังเกต	ชำเลืองเนตรดูระเด่นจินตะหรา
งามงอนอ่อนจริตกิริยา	ลักขณาเลิศล้ำนารี
พิศพักตร์งามพักตร์ผุดผ่อง	ผิวเนื้อนวลละอองสองสี
อรชรอ้อนแอ้นทั้งอินทรีย์	ภูมีดูนางไม่วางตา ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	องค์ประไหมสุหรีเสนหา
พินิจพิศพักตร์พระนัดดา	กัลยาแย้มพรายทายทัก
แต่เจ้ากำเนิดเกิดมา	ถึงเพียงนี้น้าพึ่งรู้จัก
ทรงโฉมประโลมเลิศลักษณ์	สมศักดิ์สุริย์วงศ์เทวัญ ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีเฉิดฉัน
จึงทูลว่าข้าคิดอยู่ก่อนนั้น*	จะใคร่มาอภิวันท์พระบาทา
พึ่งจะสมจินดาครานี้	มีความยินดีเป็นหนักหนา
ทูลพลางชำเลืองนัยนา	ดูระเด่นจินตะหราด้วยใจรัก ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	จินตะหราวาตีมีศักดิ์
เห็นอิเหนาเฝ้าดูอดสูนัก	นงลักษณ์แอบหลังพระชนนี
พลางชม้ายชายเนตรดูเชษฐา	นัยนาแลสบก็หลบหนี
หมอบเมียงเอียงอายเป็นท่วงที	เทวีขวยเขินสะเทินใจ ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	องค์ประไหมสุหรีศรีใส
จึงตรัสแก่ธิดาทันใด	เป็นไรไม่ไหว้พี่ยา
จงฝากตัวไว้ให้รู้จัก	จะได้พึ่งพำนักในภายหน้า
อันองค์อิเหนานัดดา	ก็แก่เดือนกว่าเทวี
อย่าทำกระแหน่แง่งอน	อะหนะก็อ่อนกว่าพี่
มิใช่ว่าอื่นไกลหาไหนมี	เจ้าจงอัญชลีพี่ยา ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	โฉมยงองค์ระเด่นจินตะหรา
ฟังพระชนนีตรัสมา	กัลยาอายเอียงเมียงมัน
เหลือบไปปะเนตรภูวไนย	ยิ่งสะเทินฤทัยไหวหวั่น
อุตส่าห์ขืนอารมณ์บังคมคัล	อิเหนากุเรปันแล้วก้มพักตร์ ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีมีศักดิ์
เหลือบไปรับไหว้นางนงลักษณ์	พิศพักตร์ผิวเนื้อนวลละออง
ลำลำจะใคร่ตรัสปราศรัย	แต่หากเกรงท้าวไททั้งสอง
ให้คิดพิสมัยใจปอง	พระนิ่งตรึกตรองไปมา ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระตูผู้ผ่านหมันหยา
เห็นอิเหนาเฝ้าดูธิดา	ก็แจ้งในกิริยาอาการ
พระแสร้งทำเฉยเชือนเหมือนไม่รู้	ยิ้มอยู่ในหน้าไม่ว่าขาน
นิ่งนึกตรึกตราไปช้านาน	แล้วภูบาลบัญชาพาที
สั่งประไหมสุหรีมีศักดิ์	ว่าหลานรักมาอยู่ในกรุงศรี
จงแต่งโภชนาสาลี	ให้นารีไปส่งจงทุกวัน
สั่งพลางทางตรัสแก่นัดดา	วันนี้เหนื่อยมาจงผายผัน
ไปหยุดพักอยู่ตำหนักประเสบัน	ให้ปรีดิ์เปรมเกษมสันต์สำราญ ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	ระเด่นมนตรีได้ฟังสาร
จึงบังคมก้มพักตร์พจมาน	จวนเย็นแล้วหลานจะทูลลา
พระคลานคล้อยถอยองค์ออกมาพลาง	ชำเลืองเนตรดูนางจินตะหรา
องค์อ่อนถอนฤทัยไปมา	แล้วลีลาลงจากอัฒจันทร์
ชวนระเด่นดาหยนยุรยาตร	มาทรงอัศวราชผายผัน
ทวยหาญแห่แหนแน่นนันต์	ไปยังประเสบันอากง ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ เชิด
๏ ครั้นถึงลงจากอัสดร	กรายกรยุรยาตรดังราชหงส์
เข้าในห้องสุวรรณบรรจง	ทอดองค์ลงกับที่ไสยา ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
ช้า
๏ พระยอกรก่ายวิลาสพาดพักตร์	ถวิลถึงน้องรักจินตะหรา
โฉมงามทรามสวาทเพียงบาดตา	ใต้ฟ้าหาไหนไม่ทัดเทียม
งามจริตกิริยาเป็นน่าชม*	แต่บังคมพี่ชายก็อายเหนียม
ที่ลอบแลโฉมน้องลองเลียม	งามเสงี่ยมเจียมจิตพี่ติดใจ
เมื่อชม้ายมาสบหลบเนตรหนี	ท่วงทีที่ทำยังจำได้*
ยิ่งแสนเสน่หาอาลัย	เร่าร้อนฤทัยเกรียมตรม
จะผ่อนผันฉันใดนะอกเอ๋ย	จะได้เชยชวนชิดสนิทสนม
แต่ระลึกตรึกตราเป็นอารมณ์	จนบรรทมหลับไปกับไสยา ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ  ตระ
๏ บัดนั้น	เสนีสี่นายทั้งซ้ายขวา
ให้จับการทุกด้านดังบัญชา	ตรวจตราหน้าที่ทำพระเมรุ
ลากเสาเข้าที่ทั้งสี่ต้น	ผู้คนอึงอัดขัดเขมร
บ้างขุดหลุมลงลุยคุ้ยเลน	บ้างกะเกณฑ์กันตั้งนั่งร้าน*
เอาเชือกผูกแทงทบครบเสา	ได้ฤกษ์เร่งคนเข้าขันกว้าน
ตั้งไม้ใช้เดินรอกตะพาน*	คนประจำทำงานไม่เงือดงด
พวกทำเมรุทิศทั้งนั้น	ก็พร้อมกันยกตั้งขึ้นทั้งหมด
ติดตะม่อสองชั้นเป็นหลั่นลด	นายช่างกำหนดอำนวยการ
เจ้าหน้าที่สามส้างต่างมาจับ	ชักระดับปลายเสาเสมอสมาน
บ้างใส่สอดรอดพรึงตรึงกระดาน	เสียงสิ่วเสียงขวานอึงอล ฯ
ฯ ๑๐ คำ ฯ