อิเหนา : ท้าวกุเรปันบวงสรวงขอบุตรให้นางประไหมสุหรี (๕)

ท้าวกุเรปันบวงสรวงขอบุตรให้นางประไหมสุหรี
๏ คิดจะให้ประไหมสุหรีนั้น	ทรงครรภ์พระโอรสา
จะได้สืบสุริย์วงศ์พงศ์เทวา	ดำรงขัณฑเสมาธานี ฯ
ฯ ๒ คำ ฯ
๏ คิดพลางทางถวายเครื่องบวงสรวง	บำบวงเทวราชเรืองศรี
ขออารักษ์หลักเมืองเรืองฤทธี	ได้ปรานีเชิญช่วยจงสมคิด
ให้ประไหมสุหรีนั้นมีบุตร	เป็นบุรุษรูปโฉมประโลมจิต
ได้ครอบครองพระนครขจรฤทธิ์	ลือสะท้านทั่วทิศทั้งปวง
แม้นสมปรารถนาดังว่าขาน	จะแต่งแก้บนบานบวงสรวง
เทียนทองชวาลาบุบผาพวง	พรรณรายรุ้งร่วงด้วยเนาวรัตน์
จะแผ่ทองเนื้อเก้าหุ้มเสาศาล	เอาติดคำทำม่านเพดานตัด
อีกทั้งทิวธงราชวัติ	ชุมสายเศวตฉัตรชัชวาล
ทั้งแพะแกะโคกระทิงสิ่งละร้อย	จะปล่อยไว้ในเทวสถาน
จะสมโภชเจ็ดทิวาราตรีกาล	มีงานมหรสพครบครัน ฯ
ฯ ๑๐ คำ ฯ
ช้า
๏ เมื่อนั้น	องค์ประไหมสุหรีเฉิดฉัน
ร่วมภิรมย์สมสุขด้วยทรงธรรม์	เมื่อจวนจะมีครรภ์พระลูกรัก
ราตรีเข้าที่พระบรรทม	ด้วยบรมนรินทร์ปิ่นปัก
บังเกิดนิมิตฝันอัศจรรย์นัก	ว่านงลักษณ์นั่งเล่นที่ชาลา
มีพระสุริยงทรงกลด	ชักรถมาในเวหา
แจ่มแจ้งแสงสว่างทั้งโลกา	ตกลงตรงหน้านางรับไว้
ครั้นนิทราตื่นฟื้นองค์	ให้หลากจิตพิศวงสงสัย
จึ่งทูลพระภัสดาทันใด	โดยในนิมิตเยาวมาลย์ ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
ร่าย
๏ เมื่อนั้น	องค์ศรีปัดหราได้ทราบสาร
นิ่งนึกตรึกดูก็แจ้งการ	จะมีครรภ์กุมารเป็นมั่นคง
พระเร่งเกษมสันต์หรรษา	สมถวิลจินดาดังประสงค์
พอรุ่งรางส่างแสงสุริยง	ก็อ่าองค์ทรงเครื่องรูจี
เสด็จออกยังท้องพระโรงคัล	นั่งเหนือแท่นสุวรรณจำรัสศรี
แล้วเล่าความนิมิตเทวี	แก่โหรเฒ่าทั้งสี่ทันใด ฯ
ฯ ๖ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	ทั้งสี่โหราอัชฌาศัย
พิเคราะห์ดูเห็นแจ้งไม่แคลงใจ	ต่างทูลภูวไนยไปพลัน
อันพระสุบินนี้ดีนัก	จะได้โอรสรักเป็นแม่นมั่น
อาจองทรงเดชดั่งสุริยัน	ทุกนิเวศน์เขตขัณฑ์ไม่ต้านทาน*
จะเป็นที่ดับเข็ญให้เย็นยุค	ราษฎรจะได้สุขเกษมศานต์
ซึ่งนิมิตยามจันทร์วันอังคาร	จวนเวลากาลอโณทัย
สิ่งใดพระองค์ประสงค์นัก	ตำราว่าจักพลันได้
แต่ในสองเดือนถ้าเคลื่อนไป	พระอย่างไว้ชีวิตโหรา ฯ
ฯ ๘ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	พระทรงภพกุเรปันหรรษา
จึ่งดำรัสตรัสสั่งเสนา	ให้จัดเสื้อผ้าแพรพรรณ
ทั้งเงินทองข้าวของหลากหลาย	มาให้โหรผู้ทายทำนายฝัน
สั่งเสร็จเสด็จจรจรัล	เข้าปราสาทสุวรรณรจนา ฯ*
ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ
๏ เมื่อนั้น	องค์ประไหมสุหรีเสนหา
อยู่เย็นเป็นสุขทุกเวลา	ประมาณเดือนหนึ่งมาก็มีครรภ์
ยิ่งผุดผาดผิวผ่องละอององค์	ดั่งอนงค์นางฟ้ากระยาหงัน
เมื่อจวนจะถ้วนกำหนดนั้น	ให้บังเกิดอัศจรรย์จลาจล
พสุฑสะเทือนเลื่อนลั่น	เป็นควันตลบทั้งเวหน
มืดมิดปิดแสงพระสุริยน	ฟ้าลั่นอึงอลนภาลัย
แลบพรายเป็นสายอินทรธนู	สักครู่ก็เกิดพายุใหญ่
ไม้ไหล้ลู่ล้มระทมไป	แล้วฝนห่าใหญ่ตกลงมา
เปรี้ยงเปรี้ยงเสียงฟ้าฟาดสาย	แต่มิได้อันตรายจักผ่า
เย็นทั่วฝูงราษฎร์ประชา	ทั้งเจ็ดทิวาราตรี
ฯ ๑๐ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	องค์ท้าวกุเรปันเรืองศรี
เสด็จยังปรางค์รัตน์มณี	ภูมีเห็นนิมิตผิดใจ
เกิดมาแต่ก่อนบ่ห่อนเห็น*	จะอุบัติขัดเข็ญเป็นไฉน
คิดพลางย่างเยื้องคลาไคล	เสด็จออกพระโรงชัยฉับพลัน ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ
๏ จึงมีพระราชบรรหาร	ถามโหราจารย์คนขยัน
ซึ่งเกิดมหัศอัศจรรย์	ผิดอย่างปางบรรพ์ไม่เคยมี
หรือจะเป็นเหตุการณ์แก่บ้านเมือง	ระคายเคืองขุ่นข้องหมองศรี
จงเร่งทำนายร้ายหรือดี	เรานี้ให้ฉงนสนเท่ห์ใจ ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ
๏ บัดนั้น	ขุนโหรกราบทูลแถลงไข
ข้าพิเคราะห์เห็นไม่เป็นไร	แต่วันแรกนั้นได้ปรึกษากัน
คูณควณสวนสอบทุกตำรา	ดูชะตานคเรศเขตขัณฑ์
วางลัคน์อินทพาทบาทจันทร์	ก็ไม่เห็นสำคัญอันตราย
เพราะอานุภาพพระโอรส	ให้ปรากฏแก่โลกทั้งหลาย
ซึ่งฟ้าร้องสนั่นลั่นแลบพราย	บันดาลเป็นสายอินทรธนู
จะกึกก้องเกียรติยศทั้งทศทิศ	เรืองฤทธิ์ไม่มีที่เคียงคู่
พระจะเที่ยวโรมรันพันตู*	ปราบหมู่อริราชทุกบุรี
อันเกิดพายุใหญ่ไม้ล้ม	ระตูจะบังคมบทศรี*
ซึ่งฝนตกเจ็ดวันเจ็ดราตรี	บรรยากาศจะมีเนืองมา
เมื่อพระชันษาสิบห้าขวบ	พระเคราะห์ร้ายประจวบกันหนักหนา
จะพลัดพรากจากเมืองถึงสามครา	แต่ว่าเห็นไม่เป็นไรนัก
พระจะไปได้นางในเมืองอื่น	ชมชื่นรื่นรสด้วยยศศักดิ์
แล้วจำเป็นจะจากกันทั้งรัก	พระจะได้ทุกข์นักเพราะนารี
นางใดที่ประสงค์จำนงให้	ไม่อาลัยจะสลัดหลีกหนี
ซึ่งเมฆหมอกมืดมัวทั่วธาตรี	บดบังรังสีสุริยน
พระองค์ดั่งดวงทินกร	ทรงเดชขจรทุกแห่งหน
พระโอรสยศยิ่งภูวดล	เหมือนเมฆเกลื่อนกล่นเข้าบังไว้
ซึ่งเป็นควันตลบอบอัมพร	ภูธรจะทุกข์ทนหม่นไหม้
ด้วยโอรสาจะคลาไคล	จำเป็นจำให้กำจัดกัน
พระจะเที่ยวมะงุมมะงาหรา	ย่ำยีบีฑาทุกเขตขัณฑ์
สิบสามปีจะคืนกุเรปัน	จะได้สองนางนั้นมาธานี
จึ่งจะเย็นแหล่งหล้าประชากร	สโมสรเป็นสุขเกษมศรี
จะสมบูรณ์ยิ่งกว่าทุกวันนี้	พระจะมีมเหสีถึงสิบองค์
บรรดากรุงชวาทั้งปวงนั้น	จะขึ้นแก่กุเรปันเป็นส่วยส่ง
ข้าเห็นพร้อมกันเป็นมั่นคง	มิได้พะวงสงกา ฯ
ฯ ๒๖ คำ ฯ
๏ เมื่อนั้น	องค์ท้าวกุเรปันนาถา
ฟังคำทำนายโหรา	เกษมสันต์หรรษาเป็นพ้นนัก
จึงประทานบำเหน็จนานา	เสื้อผ้านุ่งห่มสมปัก
ให้โหรเฒ่าผู้ทำนายทายทัก	แล้วทรงศักดิ์เสด็จจากพระโรงคัล ฯ
ฯ ๔ คำ ฯ เสมอ