บทเห่กล่อมเรื่องพระอภัยมณี แยกบทเห่กล่าวถึงตัวนางสุวรรณมาลี

เห่เรื่องพระอภัยมณี ตอน นางสุวรรณมาลี
กวี : สุนทรภู่
ประเภท : บทเห่กล่อมพระบรรทม
คำประพันธ์ : กลอน
สมัย : ต้นรัตนโกสินทร์
๏ เห่เอยพระราชบุตร	สินสมุทมุนี
กับอรุณรัศมี	นั่งอยู่ที่หน้าชาลา
แย้มสรวลชวนกัน	นั่งฉันน้ำชา
พูดเล่นเจรจา	กับน้องยานารี
แขไขไตรตรัส	เรืองจรัสรัศมี
ร่อนเร่ในเมฆี	มาตรงที่แกลทอง
ถ้าเช่นนี้พี่เหาะได้	จะเหาะไปประคอง
ค่อยสอดกรช้อนตระกอง	มาไว้ในห้องไสยา
เย็นชื่นดื่นดึก	ลืมรำลึกภาวนา
ชวนพระน้องร้องสักรวา	จนหลงว่าขึ้นดังดัง
โอ้ว่าเจ้าการะเกด	ขี่ม้าเทศจะไปท้ายวัง
น้องห้ามไว้ก็ไม่ฟัง	จะแทงฝรั่งลังกา
รู้สึกตัวกลัวกรรม	ชักประคำภาวนา
เดือนส่องต้องศิลา	ดังจินดาดวงดาว
ด้วยเขารุ้งรุ่งเรือง	บ้างเขียวเหลืองแวววาว
แวมสว่างพร่างพราว	อร่ามราวเพชรพลอย
พร่างพร่างน้ำค้างเหยาะ	เผาะเผาะผอยผอย
ดาวก็เคลื่อนเดือนก็คล้อย	จะเลื่อนลอยลับตา
เย็นยะเยียบเงียบสงัด	พระพายพัดรำเพยพา
พระเพลินจิตไม่นิทรา	แต่น้องยานั้นหลับไป
เดือนส่องผ่องเพียง	จะแข่งเคียงแขไข
หลับสนิทจะพิศไหน	งามวิไลลักขณา
นวลหน้าเหมือนการะเกด	ดังดวงเนตรของเชษฐา
ถึงนางสวรรค์ชั้นฟ้า	ไม่โสภาเทียมนวล
ชายใดแม้นได้นุช	จะรักสุดแสนสงวน
ยิ้มเยื้อนเหมือนจะชวน	ให้รัญจวนใจชาย
พิศเพ่งเล็งดูเดือน	ละม้ายเหมือนกับเดือนหงาย
ฟ้าขาวดาวประกาย	พฤกษาพรายโพยมมาล
เสียงดุเหว่าเร่าร้อง	เสนาะก้องกังวาน
ไก่กระชั้นขันขาน	วิเวกหวานวังเวง
เหมหงส์บุหรงร้อง	ดังพาทย์ฆ้องประโคมเพลง
กลระฆังก็ดังเอง	เสียงเหง่งเหง่งวังเวงใจ
ลมว่าวหนาวชื้น	หอมระรื่นหฤทัย
งีบระงับหลับไหล	ในที่ไสยา เอย ฯ