บทเห่กล่อมเรื่องพระอภัยมณี นางละเวงใจอ่อน และบทเห่นางสุลาลีวัน ยั่วเย้าและเอาใจช่วยพระอภัย

เห่เรื่องพระอภัยมณี ตอน นางละเวงใจอ่อน และนางสุลาลีวันยั่วเย้าและเอาใจช่วยพระอภัย
กวี : สุนทรภู่
ประเภท : บทเห่กล่อมพระบรรทม
คำประพันธ์ : กลอน
สมัย : ต้นรัตนโกสินทร์
๏ เห่เอยธิดา	โฉมสุลาลีวัน
รับสั่งบังคมคัล	ขึ้นนั่งบนชั้นเกรินทอง
แกล้งประดิษฐ์คิดคำ	ขับลำนำทำนอง
โอ้ยามค่ำย่ำฆ้อง	ให้มัวหมองในวิญญา
จะแลชมพนมพนัส	ไม่ถนัดนัยนา
ช่างมืดมิดทุกทิศา	มืดทั้งฟ้าดินดง
โอ้ว่าพระศศิธร	ช่างลอยร่อนรถทรง
แจ่มกระจ่างสว่างวง	ส่องที่ตรงแกลทอง
เห็นพักตราหล้าโลก	จะส่างโศกเศร้าหมอง
โหยหวนนวลละออง	มณฑาทองที่ต้องใจ
ภุมรินบินค้อยค้อย	มาเชยสร้อยสุมาลัย
มืดในก็จนใจ	เที่ยวเลียบไต่ตอมดวง
โอ้เอ็นดูแมงภู่น้อย	ให้เศร้าสร้อยโศกทรวง
ด้วยกลีบหุ้มพุ่มพวง	ไม่โรยร่วงรสสุคนธ์
ขอเทวัญในชั้นฟ้า	ทั้งเทวดาเดินหน
ช่วยโปรยปรายสายฝน	ให้อุบลแบ่งบาน
ลมโชยระโรยกลิ่น	หอมกระถินพิมาน
มณฑาผกากาญจน์	มาซาบซ่านทรวงเย็น
หอมประดู่อยู่ใกล้ใกล้	แลก็ไม่ใคร่เห็น
น้ำค้างพร่างสาดกระเซ็น	ยะเยือกเย็นพะยอมไพร
หนาวลมจะห่มผ้า	หนาวน้ำฟ้าจะผิงไฟ
หนาวทรวงนะดวงใจ	เศร้าฤทัยระทวยทรง
ถึงเสื้อสวมนวมหุ้ม	ไม่เหมือนอุ้มแอบองค์
หอมดอกไม้ที่ในดง	ไม่เหมือนทรงสุคนธา
แป้งสดรสรื่น	ไม่หอมชื่นในนาสา
เห็นอื่นอื่นไม่ชื่นตา	เหมือนได้เห็นหน้าพระน้อง เอย ฯ