บทเห่กล่อมเรื่องพระอภัยมณี แยกบทเห่กล่าวถึงพระอภัยมณี พยายามเข้าพบนางละเวง

เห่เรื่องพระอภัยมณี ตอน พระอภัยมณีพยายามเข้าพบนางละเวง
กวี : สุนทรภู่
ประเภท : บทเห่กล่อมพระบรรทม
คำประพันธ์ : กลอน
สมัย : ต้นรัตนโกสินทร์
๏ เห่เอยเห่เพลง	โฉมลเวงวัณฬา
ทำหลับไหลไสยา	จนล่วงมากลางดง
แลเห็นองค์พระอภัย	เที่ยวเลียบไต่รถทรง
ทำความเพียรเวียนวง	คิดก็สงสารเธอ
ช่างซื่อสุดบุรุษใด	ไม่มีใครจะเสมอ
ช่างง่วงเหงาเฝ้าละเมอ	ช่างไม่เก้อแก่ใจ
เห็นประจักษ์ว่ารักจริง	สู้ทอดทิ้งทัพชัย
มิตอบถ้อยจะน้อยใจ	ครั้นพูดไปจะเป็นทาง
ทั้งรักแค้นแสนเสียดาย	สะอื้นอายอางขนาง
ทำประชวรครวญคราง	จึงถามนางลาลีวัน
ถึงไหนแล้วนะแก้วตา	แม่หลับมาแต่สายัณห์
เข้าป่าสาลวัน	จักรจั่นจับใจ
เจ้าแม่เอ๋ยเคยนั่ง	จะลุกยังไม่ไหว
ให้กลุ้มกลัดในหทัย	เจ็บไข้ก็ไม่เคย
ลมว่าวก็เฝ้าพัด	หนาวสาหัสแล้วลูกเอ๋ย
กลางไพรใครเลย	จะให้เขนยหนุนนอน
ทั้งน้ำค้างก็ช่างสาด	ใจจะขาดลงรอนรอน
ถึงสุวรรณบรรจถรณ์	จะได้นอนให้อุ่นทรวง
ชะกระไรพระจันทร์	ช่างดัดดั้นไปลับดวง
ฤๅลับเงาภูเขาหลวง	ไม่โชติช่วงชัชวาลย์
แลก็ไม่เห็นหน	ช่างมืดมนอนธการ
ดอกไม้ก็ไม่เบิกบาน	จะได้สำราญฤทัย
เจ้าประดิษฐ์คิดขับ	ให้เพราะจับจิตใจ
จะได้ระงับหลับไหล	ให้สร่างในทรวง เอย ฯ