บทเห่กล่อมเรื่องพระอภัยมณี ตอนนางละเวงเดินไพร ควบม้าหนีพระอภัย

เห่เรื่องพระอภัยมณี ตอน นางละเวงเดินไพร ควบม้าหนีพระอภัย
กวี : สุนทรภู่
ประเภท : บทเห่กล่อมพระบรรทม
คำประพันธ์ : กลอน
สมัย : ต้นรัตนโกสินทร์
๏ เห่เอยเห่กล่าว	ถึงลูกสาวเจ้าลังกา
โฉมลเวงวัณฬา	ทรงอาชามากลางไพร
เลี้ยวหลงวงเดิน	พนมเนินพนาลัย
แลเหลียวเปลี่ยวใจ	วิเวกในดงตาล
เห็นแต่สัตว์จัตุบาท	มฤคราชแรดฟาน
เสือสิงห์วิ่งทะยาน	เสียงสะท้านสะเทือนดัง
นางหลีกลัดดัดเดิน	แนวเนินพนมวัง
ให้หิวโหยโรยกำลัง	จนม้าที่นั่งก็อ่อนแรง
แลดูพระสุริย์ฉาย	ก็เบี่ยงบ่ายชายแสง
สุดสังเกตเขตแขวง	ไม่รู้แห่งหนทาง
แลขวาเป็นป่าชัฏ	ข้างซ้ายขัดภูเขาขวาง
ล้วนป่าสูงยูงยาง	ไปตามหว่างศีขรินทร์
เป็นโกรกกรวยห้วยธาร	หุบละหานเหวหิน
ฝูงปักษาเที่ยวหากิน	บ้างโผบินร่อนเรียง
แจ้วแจ้วแก้วพลอด	ฉอดฉอดฉ่ำเสียง
กระลุมภูเป็นคู่เคียง	เค้าโมงเมียงมองแล
ฝูงอิลุ้มคุ่มขาบ	กระจิบกระจาบจอแจ
นกออกเอี้ยงเคียงคับแค	เสียงซ้อแซ้สนั่นไพร
โพรโดกนั้นโอกเสียง	เสนาะสำเนียงนกตะไน
กินปลีเปล้าเขาไฟ	จับกิ่งไม้มองเมียง
ไก่ฟ้าพระยาลอ	ขันจ้อแจ้วเสียง
นกอุลอคลอเคียง	กะเรียนเรียงรังนาน
ฝูงยางกรอกดอกบัว	กระเต็นกระตั้วหัวขวาน
เบญจวรรณขันขาน	บ้างบินผ่านโผจร
คุลาโห่โกกิล	นกขมิ้นเหลืองอ่อน
เรียงจับสลับสลอน	นางนวลนอนแนบนาง
บ้างเวียนวิ่งบนกิ่งไม้	บ้างซุกไซ้ปีกหาง
ชมเพลินเดินพลาง	วิเวกวางเวงใจ
บาระบูนขุนแผน	กระเวนกระแวนระวังไพร
ตัวเขียวเหยี่ยวตะไกร	ไล่ลูกไก่เวียนวง
ที่เงื้อมเงาเขาสูง	แต่ล้วนฝูงเหมหงส์
ปีกเจ้าอ่อนร่อนลง	ประสานส่งสำเนียง
นกยูงเป็นฝูงฟ้อน	เหมือนละครรำเรียง
กรีดกรายชะม้ายเมียง	ประสานเสียงสนั่นดัง
สาลิกาสุวาที	นกโนรีเรียงรัง
เหมือนนกเลี้ยงในเวียงวัง	พระเนตรหลั่งหล่อชล
โอ้อกระหกระเหิน	เคราะห์เผอิญอับจน
ม้าเลี้ยวหลงวงวน	ไม่เห็นหนทางไป
ป่าระหงดงดึก	สะพรั่งพฤกษาไสว
หอมระรื่นชื่นฤทัย	ดอกไม้ไพรพนม
แก้วกุหลาบอังกาบแกม	นางเด็ดแซมมวยผม
สร้อยฟ้าน่าชม	ทั้งสุกรมยมโดย
บ้างบานตูมเป็นพุ่มพวง	บ้างหล่นร่วงกลีบโรย
ทั้งพระพายชายไชย	เกสรโปรยปรายมา
ทั้งรวยรินอินจันทน์	กะลำพันกฤษณา
เพลินพระทัยไคลคลา	จนสุริยาเย็นรอนรอน
ครั้นถึงธารสะอ้านสะอาด	เขาอังกาศสิงขร
จิ้งจอกออกเห่าหอน	ในดงดอนดูมืดมัว
เสียงชะนีวิเวกโหวย	ละห้อยโหยหาผัว
วังเวงน่าเกรงกลัว	แลเห็นตัวอยู่ไรไร
เห็นที่แท่นแผ่นผา	ที่ไสยาอาศัย
ลงจากม้าคลาไคล	เข้านั่งใต้ไทรทอง
ด้วยล้าเลื่อยเหนื่อยนัก	พระวรพักตร์หม่นหมอง
แล้วทรงเปลื้องสะไบกรอง	นางปูรองกายา
ค่อยเอนองค์ลงบนอาสน์	พระเศียรพาดแผ่นผา
ให้หิวโหยโรยรา	นิ่งนิทราตรอมใจ
เสียงจังกรีดกริ่ง	หริ่งหริ่งเรไร
เคลิ้มระงับหลับไป	ใต้ต้นไทรทอง เอย ฯ