บทเห่กล่อมเรื่องพระอภัยมณี ตอนพระอภัยติดท้ายรถนางละเวงและพยายามตามเกี้ยว

เห่เรื่องพระอภัยมณี ตอน พระอภัยติดท้ายรถนางละเวงและพยายามตามเกี้ยว
กวี : สุนทรภู่
ประเภท : บทเห่กล่อมพระบรรทม
คำประพันธ์ : กลอน
สมัย : ต้นรัตนโกสินทร์
๏ เห่เอยเห่บท	เดินรถในราตรี
พระอภัยมณี	นั่งที่ท้ายรถทรง
บุษบกกระจกกระจ่าง	เห็นรางรางรูปทรง
คลุมประทมห่มองค์	เห็นแต่วงพักตรา
แม่ยอดหญิงพริ้งเพริศ	วิลาศเลิศลักขณา
จะสะกิดก็ติดฝา	สุดปัญญาสุดอาลัย
ยืนยิ้มอยู่ริมรถ	รื้อระทดหฤทัย
หรือระงับหลับไหล	ทำกระไรจะรู้ความ
นิ่งนึกเห็นดึกนัก	เวลาก็สักสองยาม
คิดจะใคร่ไถ่ถาม	ให้ขามขามในวิญญา
ยามประชวรกวนจิต	จะเคืองคิดโกรธา
จึงถอยหลังรั้งรา	เลียบไปหน้ารถชัย
พระถามธิดาสุลาลี	พระชนนีเป็นไฉน
เขาบอกว่าหลับก็กลับไป	ขึ้นยืนอยู่ใกล้แกลทอง
ผลักผลักสลักติด	ก็คิดคิดเขม้นมอง
เสียงจังหรีดกระกรีดร้อง	นึกว่าน้องจำนรรจา
เกาะเกาะพระเคาะแกล	เป็นไรนะแม่วัณฬา
พี่มาแล้วนะแก้วตา	จะรับรักษาทรามวัย
เย็นยะเยียบเงียบสำเนียง	ได้ยินแต่เสียงเรไร
เสน่หาอาลัย	มิได้ใกล้เคียงองค์
กลับมานั่งบังกาย	อยู่ที่ท้ายรถทรง
พร่างพร่างกลางดง	ต้นรังรงร่มครึม
พอเดือนเที่ยงเสียงผึ้ง	หึ่งหึ่งระหึม
ทุกเงื้อมเขาเหงางึม	ให้เศร้าซึมโศกา
พี่อุตส่าห์มาด้วย	ก็มิได้ช่วยรักษา
หรือน้องแก้วแววตา	สวรรคาลัยไป
ไม่ขออยู่จะสู้ม้วย	จะตายด้วยแม่ดวงใจ
กอดพระกรถอนฤทัย	วิเวกในดงดอน
เย็นยะเยียบเงียบสงัด	พระพายพัดมาอ่อนอ่อน
รวยรินกลิ่นขจร	หอมเกสรสุมาลี
ลั่นทมนมสวรรค์	ทั้งอินจันทน์จำปี
สร้อยฟ้าสารภี	มลุลีหลายพรรณ
ทั้งยมโดยโรยริน	ระรื่นกลิ่นมลิวัลย์
เหมือนกลิ่นเนื้อเจือจันทน์	สะอื้นอั้นอาลัย
ไฉนดีเจ้าพี่เอ๋ย	จะได้เชยให้ชื่นใจ
อุตส่าห์ตามทรามวัย	มาจนใกล้กัลยา
เพราะฝาติดอยู่นิดเดียว	ให้เสียวเสียวเสน่หา
เขม้นมองที่ช่องฝา	จะใคร่เห็นหน้าพระน้อง เอย ฯ