อันของสูงแม้ปองต้องจิต

๏ ในลักษณ์นั้นว่านิจจาเอ๋ย

กระไรเลยหัวอกหมกไหม้

อกผ่าวราวสุมรุมไฟ

ทำไฉนจะพ้นไฟราญ

เสียแรงเกิดมาเป็นนักรบ

เผ่าพงศ์ทรงภพมหาศาล

สู้กรำลำบากยากนาน

ยอมเป็นปมเป็นปานเปรอะไป
ได้เห็นแก้วประเสริฐเลิศชม

จะนิยมก้อนกรวดกระไรได้

เคยพบสาวฟ้าสุราลัย

หรือจะใฝ่ในชาวปัถพิน
โอ้แก้วแวววับช่างจับจิต

จะใคร่ปิดปลดมาดังถวิล

โอ้เอื้อมสุดหล้าดังฟ้าดิน

จะได้สมดังจินต์ฉันใด ๚

๏ ในลักษณ์นั้นหนาน่าประหลาด

เป็นเชื้อชาตินักรบกลั่นกล้า

เหตุไฉนย่อท้อรอรา

ฤๅจะกล้าแต่เพียงวาที
เห็นแก้วแวววับที่จับจิต

ไยไม่คิดอาจเอื้อมให้เต็มที่

เมื่อไม่เอื้อมจะได้อย่างไรมี

อันมณีหรือจะโลดไปถึงมือ
อันของสูงแม้ปองต้องจิต

ถ้าไม่คิดปีนป่ายจะได้หรือ

ไม่ใช่ของตลาดที่อาจซื้อ

ฤๅแย่งยื้อถือได้โดยไม่ยอม
ไม่คิดสอยมัวคอยดอกไม้ร่วง

คงชวดพวงบุปผชาติสะอาดหอม

ดูแต่ภุมรินเที่ยวบินตอม

จึ่งได้ออมอบกลิ่นสุมาลี ๚

จากบทละครเรื่อง ท้าวแสนปม พระราชนิพนธ์ในพระบาทสมเด็จ พระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว